Kompas en Corona

Mensen die bij mij komen voor therapie kunnen dit gedicht herkennen. Het is een van mijn lievelingsgedichten geschreven door Willem Wilmink

Hoe weet je de weg

Hoe weet je de weg op zee, kaptein?

Hoe weet je waar je moet zijn?

Daar is nergens een huis,

daar is nergens een straat,

daar is nergens een bord waar de naam op staat

van de stad waar je morgen moet zijn.

Hoe weet je de weg kaptein?

Dit gedicht popt regelmatig in mijn hoofd op als ik zelf even de weg kwijt ben. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk; als ik even niet meer weet hoe nu verder….?

Dat gevoel zal voor velen ook bekend voorkomen in deze gekke tijd, waarin de onzichtbare vijand van het Coronavirus ons hele gewone leven op de kop heeft gezet. Binnen een paar dagen tijd is alles wat we normaal vonden, anders geworden.

We moeten allemaal dealen met verandering, onzekerheid en het missen van een vaste structuur als houvast. Binnen een gezin gaan verschillende werelden door elkaar heen lopen; privé, werk, school. Je moet zelf in deze veranderingen een bocht maken, maar je huisgenoten ook.  Je kunt elkaar daarin flink tegenkomen.

Het gevoel samen in hetzelfde schuitje te zitten en te accepteren dat het tijd en ruimte vraagt om de nieuwe koers te kunnen bepalen, is helpend. Zoeken, afstemmen, meebewegen, samenwerken. En accepteren dat elk lid van het gezin wel eens een offday heeft. Dit “samen zoeken” maakt ruimte voor het vinden van creatieve oplossingen en geeft warme saamhorigheid. Saamhorigheid werkt verzachtend en verbindend. En verbinding is een van de belangrijkste buffers tegen oplopende stress.

Maar niet in alle gezinnen lukt het om met “alle hands aan dek” de bocht te maken op een onzekere zee. Het is bij oplopende spanning heel makkelijk om uit je slof te schieten en bij elkaar verkeerde snaren te raken, wat alle gevoel van saamhorigheid onderuithaalt. Dan ben je niet alleen de weg kwijt, maar ook elkaar. En dat geeft gevoelens van eenzaamheid en frustratie.

Het kan helpen om dan opnieuw af te stemmen en samen de weg weer te zoeken door gebruik te maken van een bekend kompas uit de hechtingstheorie. Dat kompas kent twee belangrijke behoeften: behoefte aan verbinding én de behoefte aan ruimte voor jezelf. Daarnaast heeft een mens in tijden van onzekerheid heel veel behoefte aan voorspelbaarheid. Verbinding, ruimte en voorspelbaarheid, dat is de naald die naar het noorden wijst.

Hoe doe je dat dan praktisch?

1.Allereerst verdragen dat je niet in één keer de weg weet te vinden. Samen zoeken brengt je verder. 

2.Herkennen wanneer je samen in verkeerde kringetjes ronddraait, die je nergens brengen. Stoppen daarmee en de verbinding weer herstellen. Ik noem dat altijd in therapie: vredesvisjes aan elkaar zenden. Belangrijk is de bereidheid om het vredesvisje van de ander te willen (ont)vangen.

3.Herhaal dit als je elkaar opnieuw kwijtraakt. De zee heeft visjes genoeg!

Wanneer je de saamhorigheid weer hebt kunnen vinden, dàn ben je zeker in staat om een weg op zee te vinden die bij jullie eigen gezin of situatie past. Wat dat is, kan voor elk gezin anders zijn. Dat is ook het kenmerk van zoeken.

Ik ben benieuwd wat jullie helpt!?

Laat een reactie achter, dan kan dat anderen ook inspireren!