La famille Bélier

 

 

Uitvliegen.

 

Mijn blogs gaan over films die ik heb gezien, bekeken vanuit mijn “EFT bril”. Vanuit dit perspectief is mijn focus gericht op hechtingsmomenten en emoties. Vaak komen er in  films mooie hechtingsmomenten langs, of pijnlijke momenten waarin mensen bang zijn om elkaar kwijt te raken. In EFT gaat het met name over de partner-relatie. Maar evengoed kun je vanuit dit kader kijken naar gezinsrelaties.

De familie Bélier gaat over de relatie tussen een dochter en haar ouders. Als je deze film nog niet hebt gezien, is het leuker om eerst de film te zien en dan pas dit blog te lezen… Vooral gaan! Echt de moeite waard! En dan natuurlijk daarna dit blog verder lezen.

 

Paula, de 16 jaar oude boerendochter uit het gezin Bélier is de enige die kan horen en spreken. Haar ouders  en haar broer zijn doofstom en in het gezin wordt gecommuniceerd middels gebarentaal. Zoals zo vaak gebeurt in een gezin waar de ouders de taal van de buitenwereld niet machtig zijn, functioneert Paula voor haar ouders als tolk.  Al jong houdt zij zich hierdoor met volwassen zaken bezig, zoals het onderhandelen met leveranciers en vertalen naar de huisarts over de schimmelinfectie en het seksleven van haar ouders.  Ze doet dit met een natuurlijke vanzelfsprekendheid en schakelt moeiteloos over van de ene taal naar de andere.

De kloof van het gezin naar de buitenwereld is groot en de grenzen binnen het gezin behoorlijk vervaagd. Voor het gezin is Paula een onmisbare schakel om die afstand enigszins te overbruggen; om toch een stem te hebben in de maatschappij en hun kazen aan de man te brengen op de markt.

De wereld van school en vrienden onttrekt zich voor een groot deel aan de belevingswereld van haar ouders. Paula moet het daar zelf zien te rooien en dat doet ze knap, met haar pittige karakter en een paar goede vrienden om haar heen. Soms valt ze in slaap tijdens de les, maar er gaat bij haar docenten geen lichtje branden dat daar misschien meer achter zit dan alleen een luie puber. Dàt had een verschil kunnen maken. Als iemand daar notitie van had genomen.

Soms stel ik in mijn werk de vraag aan mensen: “ wie wist daarvan?” En dan hoor ik vaak: “ niemand wist er van”.  Maar soms ook: “een leraar van school wist ervan”. Of “een opa en oma wisten ervan”. En dat maakt een zware taak in het leven van een jong mens beter draagbaar. Als er iemand van weet; als je gezien en gehoord wordt.

 

Paula wordt in de wereld van school wel opeens opgemerkt als zij letterlijk haar stem laat horen in het schoolkoor. De docent hoort haar stem en vermoedt in haar een talent. Hij moedigt haar aan om mee te doen met een wedstrijd en spiegelt haar een droom voor van een zangopleiding in Parijs.

Dit is het eerste (kantel)moment, waarop zij stil staat bij haar eigen stem en haar eigen droom.  Ze gaat op bijles bij haar docent en vertelt er in eerste instantie thuis niets over. Daar zijn zij meer in staat van opwinding over de droom van vader, om burgemeester te worden, ondanks zijn handicap. Hij laat zich niet monddood maken. Paula steunt haar vader in zijn droom door zijn stem naar buiten te brengen. Tot het moment dat zijn droom en haar droom met elkaar in botsing komen. Een televisieploeg komt bij hen thuis voor een interview en zij moet vertalen. Maar dat valt precies onder het tijdstip dat zij bij haar zangdocent wordt verwacht. Op dat moment stokt er iets in haar. Ze vertaalt  het passievolle betoog van haar vader in slechts paar woorden. Haar familie raakt in verwarring. “Wat krijgen we nou??" Dat is het tweede kantelmoment: ze kiest voor haar eigen belang en de familie is genoodzaakt een andere oplossing te zoeken voor het vertalen.

Paula gaat voorzichtig staan voor haar droom en deelt met haar ouders waar ze mee bezig is. Dat roept angst op. Moeder raakt in paniek en is bang haar dochter te verliezen. Ze deelt haar diepe angst die zij heeft vanaf de dag dat Paula werd geboren: dat haar gehoor en haar stem een scheiding zal brengen tussen Paula en haar doofstomme ouders. In EFT noemen we dit oerpaniek, de angst om de verbinding kwijt te raken.

 

Op de dag van de uitvoering zingt Paula een prachtig duet en haar ouders en broertje zitten in de zaal. Iedereen is laaiend enthousiast, maar de ouders zitten er als buitenstaanders bij. Ze maken geen deel uit van de wereld van het geluid en missen de essentie van de emotie van het lied. Maar zij zien wel dat er iets gebeurt wat de zaal raakt.

Thuisgekomen na het concert trekt Paula zich terug in de tuin en komt haar vader naast haar zitten. Hij vraagt haar om het lied nogmaals voor hem te zingen en Paula stelt zich ontvankelijk op voor zijn vraag en zingt het lied voor hem, terwijl haar vader zijn hand op haar borst legt.  Een heel teer moment.  Hij voelt de vibratie van de stem van zijn dochter en van haar ontluikende droom. Dit moment ontroert hen beiden, maar mij als kijker ook. Dit is het grootste kantelmoment in de film. Juist in dat diepe gevoel van verbondenheid komt tevens ruimte om haar eigen weg te gaan.

Op het laatste nippertje pakt Paula haar kans om toelatingsexamen te doen voor de zangschool in Parijs.  Het lied wat zij ten gehore brengt is Je vole (ik vlieg uit) van Michel Sardou. Ze zingt het met een prachtige stem en haar handen zingen mee, zodat haar dove ouders meegenomen worden in het lied. In dat moment komt alles samen, de twee talen versmelten zich tot één en Paula vliegt haar eigen leven in, gezegend door haar enthousiaste  ouders.

 

 

 

 

 

 

Reacties

Mooie blog over een mooie, ontroerende film met humor en moedige mensen!

Reactie toevoegen

Plain text

Weblogs

19 maart 2020

Mensen die bij mij komen voor therapie kunnen dit gedicht herkennen. Het is een van mijn lievelingsgedichten geschreven door Willem Wilmink

 

Hoe weet je de weg

 

Hoe weet je de weg op zee... lees verder

18 januari 2020

 

 

 

In de komende tijd ben ik van plan regelmatig... lees verder

11 juli 2017

 

 

In de film “The sense of an ending” stelt de hoofdpersoon Tony Webster zich de vraag: "hoe vaak vertellen we ons levensverhaal, door... lees verder

17 augustus 2016

 

Het... lees verder

7 februari 2016

 

 

Kan ik bij jou zijn wie ik ben?

Deze vraag kwam bij mij op bij het zien van de film the Danish Girl. Het is een... lees verder

3 mei 2015

 

 

Uitvliegen.

 

Mijn blogs gaan over films die ik heb gezien, bekeken vanuit mijn “EFT bril”. Vanuit dit perspectief is mijn... lees verder

18 januari 2015

 

 

 

Dichtbij komen

Coming Home is een prachtige film van de regisseur Zhang Yimou over een dramatisch verhaal van docent Feng, haar... lees verder

27 augustus 2014

 

Gastblog van Judith de Graaf

 

Boyhood: echt opgroeien met ouders die goed genoeg zijn.

 

De film Boyhood door regisseur... lees verder

25 augustus 2014

 

 

Niet van wijken weten!

 

Vorige week zag ik de film Una via a Palermo.  Twee auto’s rijden elkaar klem in een nauw straatje van... lees verder

22 juni 2014

 

 

Dromedaristochten beginnen of eindigen niet, ze veranderen alleen van vorm. 

De film  Tracks gaat over een waar gebeurd verhaal. Een... lees verder

10 juni 2014

Op mijn neus heb ik een bril, waarvan de achterzijde roze is. Dat wil echter niet zeggen dat ik door een roze bril naar het leven kijk. Al wordt er weleens van mij gezegd dat ik het leven met een bepaalde lichtheid kan beschouwen. Maar daar had ik die bril niet voor nodig!

Een bril heeft als bedoeling om scherper te kunnen zien. Met name... lees verder