Tracks

 

 

Dromedaristochten beginnen of eindigen niet, ze veranderen alleen van vorm. 

De film  Tracks gaat over een waar gebeurd verhaal. Een jonge vrouw, Robyn, vat het plan op om 3200 km te lopen met haar drie dromedarissen en hond Digity:  van Alice Springs naar de Indian Ocean.  De vraag waarom zij dat wil doen beantwoordt ze met de tegenvraag: “waarom niet”!

Maar daar is niet de kous mee af. In de loop van de film merk je dat de tocht door de woestijn niet alleen een voetreis is, maar ook een reis naar binnen. Het brengt haar in contact met zichzelf en haar diepere verlangens.

Al vroeg in de film wordt duidelijk dat Robyn het niet zo heeft op intimiteiten. Ze is erg op zichzelf en trekt haar eigen plan.  Ze laat mensen niet dichtbij haar komen. Dieren zijn des te belangrijker voor haar. Haar hond en de drie dromedarissen vormen haar belangrijkste hechtingsfiguren.

Op haar tocht wordt ze regelmatig bezocht door fotograaf Rick Smolan. Rick is gefascineerd door Robyn en probeert contact met haar te krijgen. Hij achtervolgt haar en bezoekt haar maandelijks. In reactie op zijn vasthoudendheid, trekt zij zich terug en schermt zich af. Dit gedrag versterkt hem in zijn achtervolging. Waar ken ik dit van? Dit is de belangrijkste negatieve cirkel waar relaties in vast kunnen draaien. In plaats van elkaar te bereiken, raak je steeds verder van elkaar af.

 

Zijn fascinatie verandert in liefde en zijn vasthoudendheid verandert van achtervolgen in afstemmen. Hij maakt zich zorgen wanneer zij door een groot stuk desolaat gebied wil lopen en wil met haar mee trekken. Maar dat wil zij niet; ze wil het alleen doen.  Hij laat zich niet afschepen en hij zoekt naar een vorm waar zij wel ontvankelijk voor is: het plaatsen van water op haar weg.  En niet alleen het water is hierin van levensbelang, maar ook zijn bereidheid om hiervoor1600 km voor haar om te rijden.  Dat doet iets met haar; het  maakt haar meer ontvankelijk voor hem.

 

In de loop van de film blijkt dat Robyn haar moeder is verloren toen zij 7 jaar was. Moeder heeft zich opgehangen en Robyn moest daarna naar haar oom en tante en haar hond Goldie, kon niet mee.  De hond moest worden afgemaakt. Twee hechtingstrauma’s op zo’n jonge leeftijd. In flashbacks en dromen, in de eenzame woestijn, komt zij voor het eerst in contact met haar hechtingstrauma en voelt zij de pijn en de angst om opnieuw verlaten te worden.

Wanneer in de film haar trouwe hond Digity sterft aan vergiftiging, raakt dit aan haar hechtingstrauma en daarmee aan het diepe gevoel van gemis en eenzaamheid. Dan komt het meest aangrijpende moment van de film:

Zij zegt tegen Rick: “I am so alone”. Waarop hij zegt: “we all are”. Dan kan zij zeggen: “I miss her so”. Of ze hiermee haar moeder of de hond bedoelt blijft in het midden, maar doet er ook niet toe. Midden in de woestijn omhelzen Robyn en Rick elkaar en voel je als kijker dat er iets heel bijzonders gebeurt.

Vanuit EFT perspectief was dit een  soort “houd me vast  gespek” . Een gesprek tussen twee mensen die hun kwetsbaarheid durven erkennen,  hun verlangen naar elkaar uitspreken en dan ervaren dat de ander dit beantwoordt. Naar mijn idee  vormt dit moment het kantelmoment in hun relatie en misschien wel in haar leven. Door deze ervaring doorbreekt ze haar eenzaamheid en vindt zij bij een mens, datgene waar zij zo diep naar verlangt: verbinding.

Hoe het verder gaat met de relatie vertelt de film niet.  Maar haar dromedaristocht eindigde niet bij het zwemmen in de Indische Oceaan. Het staat symbool voor de levenslessen die ons hele leven doorgaan: ze eindigen niet maar veranderen alleen van vorm.

Reacties

Wow Ria, ik heb/ neem nu eens de tijd om alle mooie dingen die jij kunt schrijven nav
Films die je zag, te lezen. Heerlijk en echt erg de moeite waard!
Ik hoef niet zo heel nodig meer heel hard te werken in het atelier. De kunstbeurs van dit weekeind ging niet door..... al blijft draaien n heerlijke afleiding

Dank je wel maria!

Reactie toevoegen

Plain text

Weblogs

19 maart 2020

Mensen die bij mij komen voor therapie kunnen dit gedicht herkennen. Het is een van mijn lievelingsgedichten geschreven door Willem Wilmink

 

Hoe weet je de weg

 

Hoe weet je de weg op zee... lees verder

18 januari 2020

 

 

 

In de komende tijd ben ik van plan regelmatig... lees verder

11 juli 2017

 

 

In de film “The sense of an ending” stelt de hoofdpersoon Tony Webster zich de vraag: "hoe vaak vertellen we ons levensverhaal, door... lees verder

17 augustus 2016

 

Het... lees verder

7 februari 2016

 

 

Kan ik bij jou zijn wie ik ben?

Deze vraag kwam bij mij op bij het zien van de film the Danish Girl. Het is een... lees verder

3 mei 2015

 

 

Uitvliegen.

 

Mijn blogs gaan over films die ik heb gezien, bekeken vanuit mijn “EFT bril”. Vanuit dit perspectief is mijn... lees verder

18 januari 2015

 

 

 

Dichtbij komen

Coming Home is een prachtige film van de regisseur Zhang Yimou over een dramatisch verhaal van docent Feng, haar... lees verder

27 augustus 2014

 

Gastblog van Judith de Graaf

 

Boyhood: echt opgroeien met ouders die goed genoeg zijn.

 

De film Boyhood door regisseur... lees verder

25 augustus 2014

 

 

Niet van wijken weten!

 

Vorige week zag ik de film Una via a Palermo.  Twee auto’s rijden elkaar klem in een nauw straatje van... lees verder

22 juni 2014

 

 

Dromedaristochten beginnen of eindigen niet, ze veranderen alleen van vorm. 

De film  Tracks gaat over een waar gebeurd verhaal. Een... lees verder

10 juni 2014

Op mijn neus heb ik een bril, waarvan de achterzijde roze is. Dat wil echter niet zeggen dat ik door een roze bril naar het leven kijk. Al wordt er weleens van mij gezegd dat ik het leven met een bepaalde lichtheid kan beschouwen. Maar daar had ik die bril niet voor nodig!

Een bril heeft als bedoeling om scherper te kunnen zien. Met name... lees verder