The Red Turtle

 

Het begint bij kijken

 

Vanaf het eerste moment liet ik mij meeslepen door het verhaal en de beelden van de prachtige animatiefilm The Red Turtle, van regisseur Michael Dudok de Wit. De tekeningen zijn een lust voor het oog! Maar ook het verhaal bevatte zoveel diepe lagen over het leven; de levenscyclus en menselijke relaties  dat er voldoende stof is om een blog te schrijven. De uitdaging is meer: waar moet ik beginnen!?

En dat is ook de uitdaging waarmee de hoofdrolspeler van de film in een storm op een onbewoond eiland aanspoelt. “Waar moet ik beginnen?” Alhoewel, als ik er nu zo over nadenk, is die vraag niet het eerste wat bij hem opkomt.  Wanneer hij rustig over die vraag zou hebben nagedacht, was hij waarschijnlijk nooit levend op het eiland aangeland. Wat het eerste bij hem opkomt is paniek. Een alles overspoelende emotie wat hem aanzet tot actie.  Wat gaat hij doen in zijn paniek? Zwemmen, rennen, en schreeuwen, vluchten. In zijn paniek staan al zijn zintuigen staan op scherp om in dit intuïtieve proces de beste beslissingen te nemen. “ Hoe kan ik overleven? Waar ben ik? En hoe kom ik hier weg? “

Het begint bij kijken. Hij zoekt het hoogste uitkijkpunt om de omgeving te kunnen overzien en maakt een plan met wat er in zijn directe omgeving voor handen is.  Met boomstammen maakt hij een vlot en maakt hij  dat hij weg komt. Maar ver komt hij niet, want zijn vlot wordt gedwarsboomd door een onzichtbare vijand die zijn vlot vernielt, waardoor hij weer terug bij af is.  Hij bouwt opnieuw een vlot, gaat op weg , wordt tegengehouden en spoelt opnieuw aan. Dit proces herhaalt zich keer op keer. Als kijker denk ik: “joh probeer het eens op een andere manier”. Maar de  hoofdrolspeler heeft niet de creativiteit om tot een andere oplossing te komen omdat hij nog steeds door een oerpaniek wordt gestuurd. En dat staat een frisse blik in de weg. Dat is zo herkenbaar!

Op het moment dat hij ziet wie hem tegenhoudt komt er een kanteling in het verhaal. De man staat op zijn kwetsbare vlot, oog in oog met een rode schildpad. Een hachelijke ontmoeting die hem direct op scherp zet.  Ze kijken elkaar aan en de man ontsteekt in woede en gaat vechten: de schildpad is zijn vijand en die moet gestopt worden! De man brengt de beslissende klap toe wanneer hij de schildpad op zijn rug legt.  Zo, die is uitgeschakeld. De rust keert weer.

Maar in die rust komt ook de man meer tot zichzelf en  dan kan er weer ruimte komen voor andere gevoelens. Na de aanvankelijke triomf, ziet hij de weerloosheid van de schildpad en wordt daardoor geraakt. Is het spijt, is het mededogen? Aanvankelijk wil hij dat niet voelen en keert zich af. Maar zijn blik wordt toch steeds getrokken door de hulpeloze schildpad. Hij komt bij een andere laag in zichzelf, waardoor hij zijn tegenstander ook echt met andere ogen gaat zien en daar een ander gevoel bij krijgt.  Die zachtere emotie maakt hem zorgzaam:  hij gaat water geven en schaduw maken. Andere zintuigen gaan meedoen: zijn hand raakt de vin van de schildpad. Wat dit met de schildpad doet, vertelt de rest van het verhaal.

 

Uit dit kleine stukje film komt zo mooi naar voren hoe contact van levensbelang is; het is een oerbehoefte van een mens om te kunnen overleven. Mensen gaan kapot aan het gebrek aan contact. Dat gevoel van eenzaamheid, alsof je op een onbewoond eiland woont, kun je ook hebben als je in een relatie leeft, waarin je elkaar niet meer kunt bereiken. Ook dàn komen gevoelens van paniek naar boven die ons aanzetten tot gedrag waarmee je elkaar pijnlijk kunt raken en waarmee je elkaar nog verder kwijt raakt. Wat helpt is als je beiden gaat zien dat onder je paniekreaktie andere gevoelens schuil gaan. Dat je elkaar mist en dat je  wanhopig probeert de ander weer te vinden. Pas dan kun je elkaar weer met andere ogen gaan zien waardoor je kunt stoppen met vechten of tevoorschijn komen vanachter een dik pantser.

 

En hoe gaat het nu verder met de man en de schildpad? Nieuwsgierig? Dat is heel goed, want ook nieuwsgierigheid is een mooie emotie die aanzet tot actie. In dit geval kan dat zijn: naar de film gaan en met eigen ogen kijken wat er  nog meer te zien valt. Want het begint bij kijken!

Reacties

Hai Ri, mooi beschreven. Ik ben met mijn ouders (80 en 82 jr!)gaan kijken. heel verbndend!
Succes met je blog,
Lieve groeten,
Dorien

Prachtig verhaal Ria, dank je wel. Ik heb de film helaas nog niet gezien maar zal dat zeker gaan doen. Ken je de kleinere animatiefilm van Dudok de Wit Father and daughter? Vast wel. Over hechting gesproken... Tot binnenkort hoop ik. groet! Willemijn

Wat een mooi verhaal Ria!

Reactie toevoegen

Plain text

Weblogs

19 maart 2020

Mensen die bij mij komen voor therapie kunnen dit gedicht herkennen. Het is een van mijn lievelingsgedichten geschreven door Willem Wilmink

 

Hoe weet je de weg

 

Hoe weet je de weg op zee... lees verder

18 januari 2020

 

 

 

In de komende tijd ben ik van plan regelmatig... lees verder

11 juli 2017

 

 

In de film “The sense of an ending” stelt de hoofdpersoon Tony Webster zich de vraag: "hoe vaak vertellen we ons levensverhaal, door... lees verder

17 augustus 2016

 

Het... lees verder

7 februari 2016

 

 

Kan ik bij jou zijn wie ik ben?

Deze vraag kwam bij mij op bij het zien van de film the Danish Girl. Het is een... lees verder

3 mei 2015

 

 

Uitvliegen.

 

Mijn blogs gaan over films die ik heb gezien, bekeken vanuit mijn “EFT bril”. Vanuit dit perspectief is mijn... lees verder

18 januari 2015

 

 

 

Dichtbij komen

Coming Home is een prachtige film van de regisseur Zhang Yimou over een dramatisch verhaal van docent Feng, haar... lees verder

27 augustus 2014

 

Gastblog van Judith de Graaf

 

Boyhood: echt opgroeien met ouders die goed genoeg zijn.

 

De film Boyhood door regisseur... lees verder

25 augustus 2014

 

 

Niet van wijken weten!

 

Vorige week zag ik de film Una via a Palermo.  Twee auto’s rijden elkaar klem in een nauw straatje van... lees verder

22 juni 2014

 

 

Dromedaristochten beginnen of eindigen niet, ze veranderen alleen van vorm. 

De film  Tracks gaat over een waar gebeurd verhaal. Een... lees verder

10 juni 2014

Op mijn neus heb ik een bril, waarvan de achterzijde roze is. Dat wil echter niet zeggen dat ik door een roze bril naar het leven kijk. Al wordt er weleens van mij gezegd dat ik het leven met een bepaalde lichtheid kan beschouwen. Maar daar had ik die bril niet voor nodig!

Een bril heeft als bedoeling om scherper te kunnen zien. Met name... lees verder