Tracks

Dromedaristochten beginnen of eindigen niet, ze veranderen alleen van vorm. 

De film  Tracks gaat over een waar gebeurd verhaal. Een jonge vrouw, Robyn, vat het plan op om 3200 km te lopen met haar drie dromedarissen en hond Digity:  van Alice Springs naar de Indian Ocean.  De vraag waarom zij dat wil doen beantwoordt ze met de tegenvraag: “waarom niet”!

Maar daar is niet de kous mee af. In de loop van de film merk je dat de tocht door de woestijn niet alleen een voetreis is, maar ook een reis naar binnen. Het brengt haar in contact met zichzelf en haar diepere verlangens.

Al vroeg in de film wordt duidelijk dat Robyn het niet zo heeft op intimiteiten. Ze is erg op zichzelf en trekt haar eigen plan.  Ze laat mensen niet dichtbij haar komen. Dieren zijn des te belangrijker voor haar. Haar hond en de drie dromedarissen vormen haar belangrijkste hechtingsfiguren.

Op haar tocht wordt ze regelmatig bezocht door fotograaf Rick Smolan. Rick is gefascineerd door Robyn en probeert contact met haar te krijgen. Hij achtervolgt haar en bezoekt haar maandelijks. In reactie op zijn vasthoudendheid, trekt zij zich terug en schermt zich af. Dit gedrag versterkt hem in zijn achtervolging. Waar ken ik dit van? Dit is de belangrijkste negatieve cirkel waar relaties in vast kunnen draaien. In plaats van elkaar te bereiken, raak je steeds verder van elkaar af.

Zijn fascinatie verandert in liefde en zijn vasthoudendheid verandert van achtervolgen in afstemmen. Hij maakt zich zorgen wanneer zij door een groot stuk desolaat gebied wil lopen en wil met haar mee trekken. Maar dat wil zij niet; ze wil het alleen doen.  Hij laat zich niet afschepen en hij zoekt naar een vorm waar zij wel ontvankelijk voor is: het plaatsen van water op haar weg.  En niet alleen het water is hierin van levensbelang, maar ook zijn bereidheid om hiervoor1600 km voor haar om te rijden.  Dat doet iets met haar; het  maakt haar meer ontvankelijk voor hem.

In de loop van de film blijkt dat Robyn haar moeder is verloren toen zij 7 jaar was. Moeder heeft zich opgehangen en Robyn moest daarna naar haar oom en tante en haar hond Goldie, kon niet mee.  De hond moest worden afgemaakt. Twee hechtingstrauma’s op zo’n jonge leeftijd. In flashbacks en dromen, in de eenzame woestijn, komt zij voor het eerst in contact met haar hechtingstrauma en voelt zij de pijn en de angst om opnieuw verlaten te worden.

Wanneer in de film haar trouwe hond Digity sterft aan vergiftiging, raakt dit aan haar hechtingstrauma en daarmee aan het diepe gevoel van gemis en eenzaamheid. Dan komt het meest aangrijpende moment van de film:

Zij zegt tegen Rick: “I am so alone”. Waarop hij zegt: “we all are”. Dan kan zij zeggen: “I miss her so”. Of ze hiermee haar moeder of de hond bedoelt blijft in het midden, maar doet er ook niet toe. Midden in de woestijn omhelzen Robyn en Rick elkaar en voel je als kijker dat er iets heel bijzonders gebeurt.

Vanuit EFT perspectief was dit een  soort “houd me vast  gespek” . Een gesprek tussen twee mensen die hun kwetsbaarheid durven erkennen,  hun verlangen naar elkaar uitspreken en dan ervaren dat de ander dit beantwoordt. Naar mijn idee  vormt dit moment het kantelmoment in hun relatie en misschien wel in haar leven. Door deze ervaring doorbreekt ze haar eenzaamheid en vindt zij bij een mens, datgene waar zij zo diep naar verlangt: verbinding.

Hoe het verder gaat met de relatie vertelt de film niet.  Maar haar dromedaristocht eindigde niet bij het zwemmen in de Indische Oceaan. Het staat symbool voor de levenslessen die ons hele leven doorgaan: ze eindigen niet maar veranderen alleen van vorm.